Pomoc de minimis

Co to jest pomoc de minimis i kto może z niej skorzystać

Ogólne zasady przyznawania pomocy publicznej w zakresie podatków zawarte są w Ordynacji podatkowej (rozdział 7a). Przepisy te przewidują możliwość przyznawania pomocy publicznej dla przedsiębiorców w zakresie wszystkich podatków.

Pomoc może polegać w szczególności na odroczeniu terminu płatności podatku lub rozłożeniu jego płatności na raty. Innym rodzajem pomocy (znacznie rzadziej występującym w praktyce) jest umorzenie zaległości podatkowych w całości lub części, wraz z odsetkami za zwłokę. Organ podatkowy może udzielić na wniosek podatnika wskazanych ulg, ale co istotne, tylko w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym (jest to podstawowy warunek, którego niespełnienie wyklucza możliwość udzielenia pomocy).

Organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, które stanowią m.in. pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Udzielenie pomocy w ramach pomocy de minimis jest tym rodzajem pomocy, której udzielenie obwarowane jest najmniejszą ilością warunków do spełnienia. Oprócz bowiem zaistnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego dla przyznania ulgi wymagane jest jedynie aby podatnik nie był podmiotem wyłączonym z zakresu tej pomocy i aby nie wykorzystał już dopuszczalnego limitu pomocy de minimis. Prawo wspólnotowe uznaje bowiem za dopuszczalną i zwolnioną w związku z tym z obowiązku akceptacji pomoc, która ze względu na swoją znikomość nie spowoduje zakłócenia konkurencji na rynku krajowym i wspólnotowym. Owa bagatelna pomoc określana jest mianem pomocy de minimis w myśl łacińskiej zasady de minimis non curat lex - prawo nie troszczy się o drobiazgi i dlatego jej uzyskanie nie stawia przed podatnikiem szeregu rygorystycznych warunków do spełnienia.

Zasady korzystania z pomocy de minimis Mimo tego, iż wskazany rodzaj pomocy nie stanowi realnego zagrożenia dla zakłócenia konkurencji Komisja zdecydowała jednak, co ważne, iż nie każdy podmiot gospodarczy ma prawo ubiegać się o tego typu rodzaju pomocy. Zanim zatem przedsiębiorca zdecyduje się ubiegać o pomoc publiczną w tej formie powinien sprawdzić, czy przypadkiem przepisy wspólnotowe nie zakazują udzielenia pomocy dla sektora, w którym działa przedsiębiorca.

Pomoc de minimis przyznawana jest bowiem podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach, z wyjątkiem m.in.:

• podmiotów gospodarczych działających w sektorach rybołówstwa i akwakultury,
• podmiotów gospodarczych działających w dziedzinie produkcji podstawowej produktów rolnych, określonych w załączniku I do Traktatu,
• podmiotów gospodarczych działających w dziedzinie przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu w określonych przepisami przypadkach,
• przedsiębiorcom działającym w sektorze węglowym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002;
• przedsiębiorcom prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.
Ponadto pomoc de minimis nie może być przyznana podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji.
Ponadto należy wskazać, iż biorąc pod uwagę zasady udzielania pomocy de minimis, organ podatkowy może przyznać wnioskowaną ulgę, o ile nie doprowadzi to do przekroczenia kwoty limitu 200.000 euro, obliczanej zgodnie z przepisami szczegółowymi, w okresie 3 lat budżetowych (podatkowych).
Zgodnie bowiem z przepisami wspólnotowymi ogólna kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie może przekroczyć 200.000 euro w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych. Wyjątkiem w tym zakresie jest sektor transportowy, gdzie całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100.000 euro.
Podatnik ubiegający się o udzielenie ulgi w spłacie podatków w ramach pomocy de minimis jest obowiązany do przedstawienia informacji oraz zaświadczeń o uzyskanej pomocy de minimis w okresie ostatnich 3 lat.

Dla tych, co pokornie płacą mandaty karne za prędkość:

29 stycznia 2013 · 

Dla tych, co pokornie płacą mandaty karne za prędkość:

"Szanowny Panie Komendancie,
W dniu 22.07.2012 o godz. 19.30, zostało zrobione zdjęcie (rzekomo mojego pojazdu) o Numerze Rej. 12PIGS43 i przesłano dokumentację na mój adres. Jednakże obawiam się, że przesłana dokumentacja jest niestety niekompletna, a co za tym idzie, obawiam się również, że wykazany na zdjęciu z fotoradaru - pomiar prędkości - może niestety nie być prawidłowy, o ile na zdjęciu został faktycznie uwieczniony mój pojazd. Bardzo chciałbym pomóc Panu Komendantowi w ustaleniu sprawcy wykroczenia, ale najpierw proszę o rozwianie wszelkich moich wątpliwości. Jednak - do rzeczy:

Oświadczam zgodnie z prawdą, iż nie wiem, czy na zdjęciu został uwieczniony mój pojazd, gdyż po polskich drogach porusza się wiele pojazdów podobnych do tych z przesłanego przez Państwa zdjęcia, natomiast tablice rejestracyjne są elementem łatwo wymienialnym i można je bez problemu podrobić i zamontować w innym pojeździe. Moje wątpliwości mogłyby zostać rozwiane w przypadku umożliwienia porównania znaków szczególnych pojazdu jak numer identyfikacyjny pojazdu czy numer silnika z danymi w dowodzie rejestracyjnym mojego pojazdu, tak jak to jest sprawdzane na przeglądach okresowych. Nie wspomnę już o tym, że na zdjęciu nie widać /ani marki ani modelu pojazdu ani rodzaju nadwozia/, a także nie mam możliwości sprawdzenia koloru pojazdu, co budzi moje wątpliwości czy to faktycznie jest mój pojazd. Tutaj jednak poproszę o przesłanie zdjęcia w wyższej rozdzielczości (i jeśli to możliwe w kolorze), co niewątpliwie pozwoli na rozpoznanie pewnych cech szczególnych sfotografowanego pojazdu, natomiast nie ulega wątpliwości, że większość samochodów, wygląda podobnie (szczególnie w perspektywie zdjęcia „od tyłu” / „z przodu”), więc i mój samochód jest podobny do tego pojazdu ze zdjęcia. Dlatego też zwracam się z uprzejmą prośbą o przesłanie fotografii w wysokiej rozdzielczości i w kolorze – rozpoznanie cech szczególnych mojego pojazdu, oraz niewykadrowanej, żeby mieć pewność, że na oryginalnym zdjęciu nie znajduje się inny pojazd, którego ewentualna obecność mogłaby zafałszować pomiar prędkości.

Poproszę o przesłanie dokumentu uprawniającego Komendę Policji w Pacanowie do użycia fotoradaru marki /nazwa marki fotoradaru/ o numerze /numer fotoradaru/ w dn. 22.07.2012 na /lokalizacja sfotografowanego zdarzenia/ lub podanie odpowiednich aktów prawnych, na mocy których Komenda Policji w Pacanowie dokonała pomiaru prędkości. A także dokumentu zezwalającego funkcjonariuszom Komendy Policji w Pacanowie na prowadzenie pomiarów w lokalizacji umiejscowienia fotoradaru przy użyciu radarowego przyrządu kontroli prędkości, wydaną i podpisaną przez odpowiedzialnego za ten rejon Komendanta Policji na wskazany czas kontroli (Ustawa prawo o ruchu drogowym Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908, z późniejszymi zmianami).

Poproszę o podanie dokładnego adresu umiejscowienia fotoradaru w dniu 22.07.2012 na /lokalizacja sfotografowanego zdarzenia/.

Poproszę o przesłanie dokumentacji potwierdzającej, iż zgodnie z przepisami prawnymi obowiązującymi od 1 lipca 2011 r. strefa pomiaru prędkości była oznaczona znakiem D-51. a urządzenie fotoradaru było oznaczone kolorem żółtym.

Poproszę o przesłanie dokumentu legalizacji wtórnej oraz ponownej/kolejnej/okresowej urządzenia użytego w czasie pomiaru.

Poproszę o przesłanie dokumentacji potwierdzającej brak występowania zakłóceń mechanicznych, elektromagnetycznych i innych mających wpływ na dokonywanie pomiaru przez radarowy przyrząd pomiaru prędkości wydany przez właściwy Państwowy/ Okręgowy Urząd Miar w formie oficjalnego pisma np. świadectwa legalizacji miejsca dokonywania pomiaru lub świadectwa homologacji miejsca dokonywania kontroli. Prośbę swoją motywuję faktem, iż miejsce pomiaru prędkości musi spełniać wymagania wskazane w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym.

Poproszę o przesłanie informacji na temat sytuacji meteorologicznej w dniu 22.07.2012 (ze szczególnym uwzględnieniem godzin /zakres godzinowy przed i po godzinie zdarzenia/), która również ma wpływ na wynik prowadzonego pomiaru tj. temperatury oraz wilgotności względnej powietrza. Szczególnie ważnym czynnikiem jest wilgotność względna powietrza, a z tego co pamiętam to /tu wymienić np. że w miesiącu kiedy nastąpiło zdarzenie/ był dość bogaty w opady atmosferyczne, więc istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że wilgotność względna powietrza przekroczyła graniczną wartość 95%, a więc pomiar dokonany w wilgotności powietrza powyżej 95% byłby nieprawidłowy.

W przesłanej przez Państwa dokumentacji brakuje danych funkcjonariuszy dokonujących kontroli i/lub instalujących urządzenie wraz z osobowym zezwoleniem do wykonywania kontroli wydanym przez KPP (Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 18 lipca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego Dz. U. z dnia 18 lipca 2008 art. 14), a zgodnie z kodeksem drogowym dokonujący kontroli ma obowiązek okazać te dokumenty samodzielnie lub na żądanie osoby kontrolowanej. Pomijam fakt, że wysłana do mnie korespondencja była podpisana faksem, a nie oryginalnym podpisem funkcjonariusza Policji. Stąd prośba o przesłanie stosownych dokumentów.

W przesłanej przez Państwa dokumentacji brakuje również informacji o sposobie instalacji fotoradaru oraz jego osłonie w czasie przeprowadzenia pomiaru, czyli rodzaj gruntu, na jakim umiejscowiono fotoradar, kącie, jaki oś fotoradaru tworzyła z osią jezdni w chwili pomiaru. Nieprawidłowe ustawienie kąta powoduje zafałszowany pomiar prędkości, a przez to niezachowanie urzędowego wymogu dokładności pomiaru urządzenia. Nie znając kąta pomiaru urządzenia, nie można ustalić rzeczywistej prędkości mierzonego pojazdu, a urządzenia radarowe mogą pokazywać błędne dane w przypadku niezachowania wymaganego kąta między osią fotoradaru a osią jezdni. Dlatego też proszę o przesłanie stosownych dokumentów.

Proszę o dokładne informacje - czy w przesłanej przez Państwa dokumentacji prędkość zarejestrowanego pojazdu jest już pomniejszona o błąd pomiarowy, który dla urządzenia /nazwa fotoradaru/ wynosi ± /podać błąd pomiarowy urządzenia/ km/h (dla prędkości poniżej 100 km)?

Na jakiej podstawie prawnej Komenda Policji w Pacanowie wystawia wezwanie i mandat karny? Proszę o podanie stosownych regulacji prawnych.

Uprzejmie proszę o przesłanie informacji kto jest właścicielem fotoradaru marki /nazwa fotoradaru/ o numerze /numer fotoradaru/, a także czy Komenda Policji w Pacanowie sama zajmuje się obróbką zdjęć wykonanych przez ww. fotoradar czy zleca to firmom zewnętrznym? Jeżeli tak, to proszę o podanie danych podmiotu.

Na zakończenie pragnę zwrócić się do Pana Komendanta z prośbą o przesłanie ww. dokumentów (podanych w punktach), dzięki którym będę mógł rozwiać swoje wątpliwości odnośnie przesłanego mi wezwania / mandatu karnego, a także odnośnie pojazdu oraz osoby znajdującej się na zdjęciu z fotoradaru.

Niekompletna dokumentacja stawia pod znakiem zapytania zasadność wskazania sprawcy wykroczenia, gdyż nie jest do końca jasnym, czy faktycznie doszło do wykroczenia, tj. czy zarejestrowane zdarzenie spełnia warunki określone w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych z dn. 9 listopada 2007 r. Proszę o przesłanie ww. dokumentacji w ciągu 14 dni kalendarzowych od daty otrzymania niniejszego pisma.

W przypadku braku przesłania ww. dokumentacji będę mieć podstawy do przypuszczenia, iż Komenda Policji w Pacanowie nie posiada ww. dokumentów a jednocześnie, że doszło po prostu do próby wyłudzenia grzywny (przez Urzędników Administracji Terenowej w celu podreperowania moim kosztem - budżetu Państwa oraz Gminy Pacanów - co stanowi podstawę (i jest moim prawnym obowiązkiem) do złożenia w Prokuraturze doniesienia o popełnieniu przestępstwa z Art. 300 KK.

Oczekując na Państwa odpowiedź, pozostaję

Z poważaniem,

Jan Koza-Kozłowski"

Podatek od kupna samochodu osobowego dla osoby prywatnej

Zakup auta z "drugiej ręki", którego wartość przekracza 1000 zł, nieodłącznie związany jest z obowiązkiem uiszczenia opłaty w urzędzie skarbowym. Na co zatem zwrócić uwagę podczas wypełniania formularza PCC-3?

Podatek od czynności cywilno-prawnych, czyli wspomniane PCC, wynosi 2% wartości zakupionego samochodu. Należy tutaj nadmienić, że jeśli urzędnik uzna kwotę zakupu pojazdu za zbyt niską, może ją zakwestionować powołując się na oficjalny cennik opublikowany przez specjalizujące się w tym firmy. Wówczas wymagana jest dopłata. Od takiej decyzji przysługuje odwołanie, lecz cała procedura jest czasochłonna i tylko opóźnia rejestrację pojazdu.

POBIERZ DRUK PCC3 - KLIKNIJ TUTAJ

Obowiązek zapłaty nie dotyczy tych osób, które nabyły pojazd w komisie lub u dealera. Transakcje te zostały już wcześniej objęte podatkiem VAT. Z opłaty PCC zwolnione są również osoby niepełnosprawne, które zakupiły samochód dla własnych potrzeb. W przypadku dokonania zakupu auta za granicą podatek PCC nie może zostać naliczony, bowiem PCC pobiera się od czynności cywilnoprawnych m.in. umowy sprzedaży, których przedmiot w chwili zawarcia umowy znajduje się na terytorium Polski. 

Pozostali nabywcy są zobowiązani ustawą, a także zapisem w umowie kupna-sprzedaży (koszty transakcji ponosi kupujący), do zapłaty podatku w ciągu 14 dni od daty zawarcia transakcji. Opłatę należy uiścić we właściwym urzędzie skarbowym.

Opłata związana jest z wypełnieniem formularza PCC-3 lub PCC-3/A. Pierwszy z nich dotyczy tych transakcji, w których nowym właścicielem jest tylko jedna osoba. Jeśli jednak auto będzie posiadało więcej właścicieli, wymagany jest dokument PCC-3/A, który posiada dodatkowe rubryki na informacje o podatnikach. W zależności od statusu podatnika, w rubryce przeznaczonej na identyfikator podatkowy należy wpisać NIP lub PESEL. To samo dotyczy formularza PCC-3/A, który dotyczy pozostałych podatników.

Potrzebna jest również znajomość dokładnej nazwy modelu samochodu, który został zakupiony, a także kalkulator. Informacje dotyczące auta możemy sprawdzić w dowodzie rejestracyjnym otrzymanym od poprzedniego właściciela. Elementy formularza, które muszą zostać wypełnione przez kupującego to części A, B, C, D, G i H. Należy jednak zaznaczyć, że "G" obowiązuje jedynie w przypadku zakupu auta przez więcej, niż jedną osobę.

POBIERZ DRUK PCC3 - KLIKNIJ TUTAJ
 
Najczęstszym problemem, na jaki natrafiają nabywcy aut, jest uzupełnienie części B. Nabywca musi zaznaczyć jedno z pięciu pól. Kłopot w tym, że żadne z nich nie jest nazwane wprost jako np. "Kupujący". W tym miejscu należy zakreślić pole "Podmiot zobowiązany solidarnie do zapłaty podatku” lub "Inny podmiot".

W dalszych częściach formularza, C i D, należy zwięźle i szczegółowo opisać auto, a także obliczyć wysokość podatku. W przypadku opisu pojazdu, czyli przedmiotu transakcji, wymagane jest wpisanie marki, modelu, rodzaju nadwozia, numeru podwozia, pojemności silnika, roku produkcji i przebiegu. Wszystkie te informacje odnajdziemy w umowie kupna-sprzedaży lub dowodzie rejestracyjnym. Jeśli auto posiada wady bądź inne usterki, warto uwzględnić je w opisie, gdyż może to wpłynąć na obniżenie wysokości podatku. W niektórych przypadkach konieczne jest również podanie danych adresowych poprzedniego właściciela.

Część D, poświęcona wysokości składki, wymagana od nabywcy wpisania wartości rynkowej pojazdu. Kwota ta może być inna od tej, która widnieje na umowie kupna-sprzedaży. Wartość rynkowa obliczana jest bowiem na podstawie wielu czynników, jak stan auta, jego przebieg lub ewentualne uszkodzenia. W związku z tym, przed uzupełnieniem formularza, należy sprawdzić pozostałe oferty rynkowe i wynik uśrednić. W razie wątpliwości, skorzystać z usług firm zajmujących się wyceną pojazdów.

Kupno, sprzedaż auta? Obowiązki stron krok po kroku

Przy transakcji kupna-sprzedaży pojazdu spotykają się dwie strony: zbywca (sprzedający) oraz nabywca (kupujący). Finalnie zostaje sporządzona umowa kupna-sprzedaży, która staje się dokumentem wiążącym obydwie strony. Na jej mocy sprzedający zrzeka się prawa do pojazdu i przekazuje go kupującemu.


Strony umowy po zakończeniu transakcji muszą udać się do 3 instytucji:

1. Urzędu Skarbowego

2. Wydziału Komunikacji

3. Zakładu Ubezpieczeń

Urząd Skarbowy i podatek od czynności cywilnoprawnych (14 dni)
Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych

Złożenie podpisów na umowie kupna-sprzedaży pojazdu zobowiązuje obie strony (zbywcę oraz nabywcę) do obliczenia i zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Najczęściej wspólną decyzją stron transakcji, podatek opłaca kupujący. Panuje powszechne przekonanie, że podatkiem jest obciążony wyłącznie nabywca pojazdu – zgodnie z ustawą nie ma przeszkód by obciążyć nim obie strony, bądź tylko sprzedającego. Dlatego należy na umowie zaznaczyć, kto ma ten podatek opłacić.

Podatek wynosi 2% od wartości rynkowej pojazdu w dniu zawarcia umowy kupna-sprzedaży. Taką samą stawką opodatkowana jest zamiana aut. Wartość rynkowa to przeciętna cena za auto tej samej marki, modelu, rocznika, stanu technicznego, stopnia zużycia jaką możemy otrzymać w miejscowości (liczy się położenie geograficzne), w której sprzedawany jest pojazd. W związku z tym strony transakcji powinny ustalić wartość pojazdu tak, aby odpowiadała ona jego prawdziwej wartości rynkowej. Należy pamiętać, że urzędu skarbowego nie interesuje, za jaką cenę auto zostało nabyte przez kupującego – liczy się jego wartość rynkowa.

Na zapłacenie podatku i złożenie do swojego urzędu skarbowego deklaracji PCC-3 mamy 14 dni od daty spisania umowy kupna-sprzedaży. Pamiętajmy, że fiskus nie wzywa do zapłaty podatku – należy samemu dopilnować tej kwestii. Jednakże w przypadku nieuregulowania należności urząd ma prawo zażądać od nabywcy bądź od obu stron transakcji niezapłaconego podatku wraz z odsetkami za zwłokę – obecnie 11% w skali roku – liczonymi od dnia spisania umowy kupna-sprzedaży.

Dowód opłacenia podatku należy przechowywać przez 5 lat (obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych przedawnia się po upływie 5 lat, licząc od końca roku, w którym należało go opłacić).

Kto jest zwolniony z opodatkowania?
Osoby niepełnosprawne, które zakupiły pojazd na potrzeby własne (ale jeśli osoba niepełnosprawna kupuje używany pojazd od innej osoby – to zbywca płaci połowę stawki, czyli 1% wartości auta).

Kiedy nie trzeba płacić podatku?
Gdy wartość pojazdu nie przekracza 1000zł.

Sprzedający (a przy umowie zamiany aut – jedna ze stron) jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług (VAT) lub jest z niego zwolniony.

Komis/ diler a podatek

W przypadku, gdy osoba fizyczna, niebędąca podatnikiem VAT, kupuje pojazd w komisie lub od dilera, którzy są płatnikami VAT, transakcja nie będzie opodatkowana PCC ponieważ komis/ diler odprowadzi VAT. Podstawą tego jest ustawa o VAT, wg której podatek ten płaci się tylko od czynności sprzedaży, a nie od czynności zakupu.

Inaczej sprawa wygląda jeśli podatnik VAT (np. hurtownia) kupuje pojazd od osoby fizycznej. Podatek od czynności cywilnoprawnych musi być opłacony, ponieważ ani sprzedawca (osoba fizyczna), ani kupujący nie odprowadzą VAT.

Pojazd w posiadaniu krócej niż pół roku (6 miesięcy)

Jeśli jesteśmy właścicielem pojazdu (lub posiadamy udział we własności) krócej niż pół roku (6 miesięcy) jesteśmy dodatkowo zobowiązani opłacić podatek dochodowy.

Do tego okresu nie wlicza się posiadania samochodu pod innym tytułem np. leasingu, użyczenia czy najmu.

Sprzedaż opodatkowana jest wg skali podatkowej, przy czym przedmiotem opodatkowania jest dochód (przychód- koszty).

Kosztami są m.in.:

• udokumentowane koszty nabycia/ uzyskania.
• nakłady poczynione na zwiększenie wartości pojazdu.

Jeśli w wyniku sprzedaży ponieśliśmy stratę, nie zapłacimy podatku. Nadal jednak należy transakcję wskazać w rocznym PIT.

Współwłasność, zgłoszenie gdy na umowie jest więcej niż jedna osoba lub gdy kupujemy i przekazujemy darowizną część własności ma to sens ze względu na ubezpieczenia i posiadane zniżki.
Darowizna druk 1% brak opłat w urzędzie skarbowym.
Darowizna części/ połowy

Wydział Komunikacji (30 dni)
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym

OBOWIĄZKI SPRZEDAJĄCEGO

Osoba sprzedająca pojazd ma obowiązek przekazać nowemu właścicielowi dowód rejestracyjny oraz kartę pojazdu.

OBOWIĄZKI KUPUJĄCEGO

Do zarejestrowania/ przerejestrowania pojazdu w Wydziale Komunikacji potrzebne są następujące dokumenty:

• dowód własności pojazdu (umowa kupna-sprzedaży, faktura, darowizna, zamiany pojazdów, itp.);
• dowód rejestracyjny z ważnym przeglądem technicznym lub decyzja o czasowym wycofaniu z ruchu;
• karta pojazdu (jeśli została wydana);
• ważna polisa ubezpieczeniowa OC;
• dowód osobisty, a w przypadku osób prawnych – wypis z właściwego rejestru;

Trzeba również wypełnić odpowiedni wniosek, dostępny na stronach internetowych Wydziałów Komunikacji lub bezpośrednio w tych urzędach.

Pojazd rejestruje starosta właściwy dla miejsca zameldowania (adres, który widnieje w dowodzie rejestracyjnym) nabywcy pojazdu. Podczas rejestracji należy zwrócić dotychczasowe tablice rejestracyjne – od razu są wydawane nowe.
W przypadku zakupu auta zarejestrowanego w tym samym powiecie nie ma konieczności wymiany tablic i wnoszenia stosownej opłaty. Należy jedynie przedłożyć w wydziale tablice w celu zmiany znaku legalizacyjnego.

W trakcie sprawdzania zakupionego pojazdu przez wydział komunikacji, otrzymuje się  tablice wraz z tymczasowym dowodem (tzw. miękkidowód), który należy zwrócić  w momencie odbierania stałego dowodu rejestracyjnego.
Całkowity koszt rejestracji powinien wynieść ok. 170 zł – uwzględniając wszystkie wymagane dokumenty, wykupienie tablic, nalepek kontrolnych i legalizacyjnych. Wydatek może się zwiększyć o 75 zł, jeśli nie posiadamy karty pojazdu.

Zakład ubezpieczeń (30 dni)

Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych

OBOWIĄZKI SPRZEDAJĄCEGO

Zbywca pojazdu po spisaniu umowy kupna-sprzedaży ma obowiązek przekazać nabywcy aktualne ubezpieczenie OC pojazdu (dokumenty potwierdzające zawarcie umowę) oraz w ciągu 30 dni poinformować ubezpieczyciela o zmianie właściciela pojazdu. Dopełnienie tego obowiązku leży w interesie sprzedającego, ponieważ jeśli nabywca nie zgłosi do towarzystwa faktu kupna auta, dla ubezpieczyciela właścicielem pojazdu nadal będzie zbywca.

Sprzedający może starać się o zwrot niewykorzystanej składki ubezpieczenia komunikacyjnego tylko i wyłącznie w przypadku wypowiedzenia przez nabywcę umowy OC w ciągu 30 dni od dnia zakupu pojazdu.

Nabywca może, ale nie musi rezygnować z polisy poprzedniego właściciela – jest to jego wybór. Często jednak zdarza się tak, że zbywca od razu przy podpisywaniu umowy kupna samochodu podsuwa kupującemu wypowiedzenie umowy ubezpieczenia OC komunikacyjnego.

Ważne dla kupujących – jeśli podpisujemy wypowiedzenie, zażądajmy jego kopii, aby również osobiście dostarczyć je ubezpieczycielowi. Często zdarza się, że zbywca zapomina o tym i nie dostarcza wypowiedzenia ubezpieczycielowi, co w przyszłości może skutkować zdublowaniem ubezpieczenia OC i koniecznością opłacenia dwóch polis OC.

Zbywcy nie przysługuje zwrot składki, jeżeli nastąpiła szkoda, za którą zakład ubezpieczeń wypłacił lub jest zobowiązany wypłacić odszkodowanie.

Po dniu zbycia pojazdu skutki wyrządzenia szkody nie obciążają zbywcy.
 

OBOWIĄZKI KUPUJĄCEGO

Po kupnie pojazdu na nabywcę przechodzą prawa i obowiązki wynikające z zawartej przez poprzedniego właściciela samochodu umowy OC.

Kupujący może:

• wypowiedzieć umowę w terminie 30 dni od podpisania umowy kupna-sprzedaży – przykład: kupiliśmy pojazd 02.11.2010 r., wypowiadamy umowę zgodnie z art. 31 (WAŻNE! – pamiętajmy, że to ma być art. 31 a nie art. 28) ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i umowa rozwiązuje się z dniem 01.12.2010r., przez te 30 dni jesteśmy objęci ochroną w ramach starej polisy OC. Zaś od 2 grudnia musimy mieć już zawarte nowe ubezpieczenie;
• kontynuować polisę zbywcy – zgodnie z ustawą, nabywca zobowiązany jest w ciągu 30 dni od zakupu pojazdu poinformować ubezpieczyciela o tym, że jest nowym właścicielem oraz udać się do najbliższej jednostki zakładu ubezpieczeń w celu przepisania ubezpieczenia. Zakład ubezpieczeń może dokonać ponownej kalkulacji należnej składki od dnia zakupu pojazdu, uwzględniając zniżki i zwyżki nabywcy – proszę pamiętać, że ubezpieczyciel ma do tego prawo. Udając się do towarzystwa, należy wziąć ze sobą wszystkie potrzebne dokumenty i zaświadczenia: umowę k-s bądź fakturę, zaświadczenie o zniżkach OC (ewentualnie naszą ostatnią polisę OC), prawo jazdy, dowód osobisty itp.

Nie dziwmy się, kiedy otrzymamy pismo wzywające do zapłaty od ubezpieczyciela – najwyraźniej zbywca pojazdu dostarczył dowód sprzedaży pojazdu (umowa k-s, faktura), a zakład ubezpieczeń dokonał  kalkulacji składki. Może być ona wysoka, ponieważ, nie mając informacji o zniżkach klienta, ubezpieczyciel kalkuluje składkę na stawkach podstawowych. Gdy dostarczymy do towarzystwa odpowiednie zaświadczenie, składka ulegnie zmniejszeniu.

Jeśli nabywca będzie chciał wypowiedzieć kontynuowaną umowę, musi złożyć wypowiedzenie zgodnie z art. 28 ustawy, czyli najpóźniej w przedostatnim dniu trwania umowy (przykład: okres ubezpieczenia: od 24.11.2009 do 23.11.2010, wypowiedzenie do ubezpieczyciela musi dotrzeć najpóźniej 22.11.2010r.).

• Jeśli zbywca nie opłacił II raty za ubezpieczenie, kto musi to zrobić?

Wszystko uzależnione jest od wyznaczonego terminu płatności. Jeśli wypada on na datę już po spisaniu umowy kupna-sprzedaży, ratę powinien opłacić nabywca, natomiast jeśli termin II raty upłynął przed spisaniem umowy k-s, zbywca musi opłacić składkę – proporcjonalnie do wykorzystanego okresu ochrony. Taka procedura obowiązuje w większości zakładach ubezpieczeń.

• Jeśli składka (płatność jednorazowa) za ubezpieczenie OC nie została opłacona

– sytuacja jest analogiczna jak powyżej: zbywca opłaca składkę za okres ochrony do dnia sprzedaży pojazdu.

• Jeśli składka jest opłacona w całości

– wielu ubezpieczyli idzie klientom na rękę i nie rekalkuluje składki (jeśli jest to niekorzystne dla klienta) tylko automatycznie przepisuje ubezpieczenie na nowego właściciela.

• Jeśli nabywca pojazdu posiada wyższe zniżki w OC niż zbywca i składka jest opłacona w całości

– po rekalkulacji składki wynik dla nowego właściciela może być bardzo korzystny tzn. po wyliczeniu występuje nadpłata – ubezpieczyciel zwraca nowemu właścicielowi część składki (ponieważ ponosi mniejsze ryzyko ubezpieczeniowe).

• Jeśli kupiony pojazd nie posiadał ubezpieczenia OC

– kupujący jest zobowiązany w tym samy dniu, w którym stał się właścicielem pojazdu, zawrzeć ubezpieczenie OC.


Pamiętajmy, że w każdym zakładzie ubezpieczeń są inne procedury dotyczące okresu ubezpieczenia i wypowiedzenia umowy po kupnie pojazdu. OC jest regulowane ustawą, ale towarzystwa w różny sposób ją interpretują, np:

• jeśli kupimy pojazd, który posiada ubezpieczenie w PZU, a koniec okresu ubezpieczenia przypada na datę spisania umowy k-s, nie możemy już tej umowy wypowiedzieć;  
• natomiast w TUW nie ma znaczenia, kiedy kończy się polisa zbywcy – klient zawsze ma 30 dni na zakończenie ubezpieczenia. Przykład: pojazd został kupiony 18 marca 2010r., okres ubezpieczenia jest od 31.03.2009 do 30.03.2010 r. Ustawowe 30 dni liczone są od dnia zakupu pojazdu, czyli jeśli wypowiemy umowę zgodnie z art. 31, zakończy się ona 17 kwietnia ( nie ma znaczenia to, że polisa zbywcy zakończyła się 30 marca). 

Dlatego, Kliencie, zadzwoń do ubezpieczyciela, dopytaj o szczegóły, ustal, co dla Ciebie będzie najlepszym rozwiązaniem, a unikniesz problemów związanych z podwójnym OC i niekorzystnym wyliczeniem składki.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (UFG)
Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( art.88)

Za niedopełnienie obowiązku zawarcia ubezpieczenia OC pojazdu mechanicznego jest nakładana przez UFG opłata karna. Wysokość opłaty obowiązującej w każdym roku kalendarzowym stanowi równowartość w złotych sumy wyrażonej w euro (wysokość opłaty jest ustalana przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski według tabeli kursów nr 1 w roku kontroli.; kurs średni euro ogłoszony przez NBP wg tabeli kursów nr.1/A/NBP/2010 z dnia 04.01.2010 r. wynosi 4,0924 zł). Opłata ta jest zależna od rodzaju pojazdu oraz okresu pozostawania posiadacza pojazdu bez ubezpieczenia:
 

Okres pozostawiania bez ubezpieczenia OC	Wysokość opłat karnych za brak ubezpieczenia OC
	wysokość opłaty	samochody osobowe	samochody ciężarowe	pozostałe pojazdy
przekraczający 14 dni	100%	500 euro ( 2010 rok – 2 050 zł)	800 euro ( 2010 rok – 3 270 zł)	100 euro ( 2010 rok – 410 zł)
nieprzekraczający 14 dni	50%	250 euro (2010 rok – 1 020 zł)	400 euro (2010 rok – 1 640 zł)	50 euro (2010 rok – 200 zł)
nieprzekraczający 3 dni	20%	100 euro (2010 rok – 410 zł)	160 euro (2010 rok – 650 zł)	20 euro (2010 rok – 80 zł)

Ważne: UFG posiada bazę danych wszystkich klientów i aktywnie współpracuje z zakładami ubezpieczeń. Jako podmiot uprawniony do kontroli (robi to bardzo aktywnie), może weryfikować listę osób, które nie dopełniły obowiązku ubezpieczenia OC i nakłada opłatę karną.

Przechodzenie przez jezdnię w miejscach niedozwolonych

Każdemu z nas nieraz zdarzyło się przejść w miejscu do tego „niedozwolonym”. Z duszą na ramieniu, rozglądając się dookoła czy, aby na pewno nikt nie zauważył, czy może gdzieś za rogiem nie czai się ulubiony Pan Policjant.

W tym artykule postaramy się wyjaśnić, które miejsca są niedozwolone, gdzie możemy przechodzić, chociaż pewnie większość z nas o tym nie wie. Jaki to jest stan wyższej konieczności oraz jak to jest z przebieganiem przez ulicę.

Art. 13 ustawy prawo o ruchu drogowym stanowi:

1. Pieszy, przechodząc przez jezdnię lub torowisko, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, korzystać z przejścia dla pieszych. Pieszy znajdujący się na tym przejściu ma pierwszeństwo przed pojazdem.
2. Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone, gdy odległość od przejścia przekracza 100 m. Jeżeli jednak skrzyżowanie znajduje się w odległości mniejszej niż 100 m od wyznaczonego przejścia, przechodzenie jest dozwolone również na tym skrzyżowaniu.
3. Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, o którym mowa w ust. 2, jest dozwolone tylko pod warunkiem, że nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub utrudnienia ruchu pojazdów. Pieszy jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdom i do przeciwległej krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą, prostopadle do osi jezdni.
4. Jeżeli na drodze znajduje się przejście nadziemne lub podziemne dla pieszych, pieszy jest obowiązany korzystać z niego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
5. Na obszarze zabudowanym, na drodze dwujezdniowej lub po której kursują tramwaje po torowisku wyodrębnionym z jezdni, pieszy przechodząc przez jezdnię lub torowisko jest obowiązany korzystać tylko z przejścia dla pieszych.
6. Przechodzenie przez torowisko wyodrębnione z jezdni jest dozwolone tylko w miejscu do tego przeznaczonym.
7. Jeżeli wysepka dla pasażerów na przystanku komunikacji publicznej łączy się z przejściem dla pieszych, przechodzenie do i z przystanku jest dozwolone tylko po tym przejściu.
8. Jeżeli przejście dla pieszych wyznaczone jest na drodze dwujezdniowej, przejście na każdej jezdni uważa się za przejście odrębne. Przepis ten stosuje się odpowiednio do przejścia dla pieszych w miejscu, w którym ruch pojazdów jest rozdzielony wysepką lub za pomocą innych urządzeń na jezdni.

Każdy z nas wie, że przechodząc przez jezdnię należy zachować należytą ostrożność. Wszyscy uczestnicy ruchu powinni kierować się przede wszystkim kulturą tzn., że na przykład pieszy przechodząc przez jezdnię powinien się rozejrzeć i ocenić czy wchodząc na ulicę nie zmusi kierującego pojazdem do gwałtownego hamowania. Kierujący pojazdem powinien przede wszystkim pamiętać, aby ustąpić pierwszeństwa pieszemu chcącemu przejść przez ulicę.

Sąd Najwyższy w swoim wyroku (II KRN 71/95) zwrócił uwagę, że: „Nie można w szczególności zaaprobować stwierdzenia, że skoro pokrzywdzeni przechodzili przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, to przechodzili w niedozwolonym miejscu. Wiadomo bowiem, że przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone, o ile następuje w warunkach określonych w art. 11 ust. 2 i 3 prawa o ruchu drogowym”

Profesor Stefański w swoim komentarzu do ustawy wyjaśnia szerzej jak należy interpretować odległość przekraczającą 100 m od wyznaczonego przejścia lub nie większą niż 100 metrów od najbliższego skrzyżowania: „Chodzi o przejście dla pieszych wyznaczone na jezdni, jak i o przejście podziemne lub nadziemne. Wprawdzie ustawa definiuje tylko przejście dla pieszych naziemne, lecz z treści art. 12 ust. 4 wynika, że w przepisie tym chodzi także o te ostatnie przejścia. W przypadku przejść nadziemnych i podziemnych odległość 100 m liczy się od wejścia na schody. Możliwe jest przechodzenie przez jezdnię w odległości bliższej niż 100 m od wyznaczonego przejścia dla pieszych, ale tylko na skrzyżowaniu. Pieszy może przejść poza przejściem dla pieszych, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub utrudnienia ruchu pojazdów, oraz musi ustąpić pierwszeństwa pojazdom i do przeciwległej krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą, prostopadłą do osi jezdni. Musi ustąpić pierwszeństwa pojazdom; nie dotyczy to pojazdu, który skręca w drogę poprzeczną.”

Inaczej natomiast wygląda sytuacja przechodzenia przez drogę dwujezdniową albo, po której jeżdżą tramwaje. W swoim komentarzu do ustawy profesor Stefański objaśnia jak należy intepretować zapis art. 13 ust 5: „Zabronione jest przechodzenie w innym miejscu, nawet gdyby odległość od przejścia przekraczała 100 m. W art. 13 ust. 5 wyraźnie podkreślono, że przechodzenie jest dopuszczalne tylko po przejściu dla pieszych. Słowo <tylko> eliminuje możliwość skorzystania przez pieszego z innego miejsca”

Jak wygląda sprawa z przebieganiem przez jezdnie? Art. 14 ust 4 ustawy prawo o ruchu drogowym wyraźnie stanowi, że zabrania się pieszym przebiegania przez jezdnię. Jezdnią to część drogi kołowej, która jest przeznaczona do ruchu pojazdów. Może się składać z jednego albo kilku pasów ruchu. Niestety, ale od tej reguły brak jest jakichkolwiek wyjątków. Chociaż wiadomo jak się człowiek śpieszy to mimochodem przebiega na „mrugającym” zielonym to należy jednak pamiętać, że przebiegamy na własne ryzyko J .  Warto też wspomnieć, że Policjant, który z tego tytułu chciałby wypisać nam mandat nie może powoływać się tylko i wyłącznie na art. 97 kodeksu wykroczeń, który stanowi, że „Uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie

podlega karze grzywny do 3.000 złotych albo karze nagany.” Bowiem artykuł ten nie stanowi samoistnej przesłanki do ukarania, powinien w tym przypadku wskazać odpowiedni artykuł innej ustawy np. Ustawy prawo o ruchu drogowym.

Co w przypadku zaistnienia stanu wyższej konieczności? Art 16 § 1. Kodeksu wykroczeń stanowi, że ”Nie popełnia wykroczenia, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone nie przedstawia wartości oczywiście większej niż dobro ratowane.” Oznacza to, że np. w sytuacji, gdy udaliśmy się do apteki po leki dla osoby, która jest ciężko chora, a leki te są potrzebne do ratowania życia tej osoby to ten argument może stanowić przesłankę do wyłączenia odpowiedzialności osoby, która przekracza jezdnię w miejscu nieodpowiednim lub przebiega przez jezdnię.

Bardzo ciekawy wyrok wydał Sąd Okręgowy w Bydgoszczy (IV Ka 1064/13): “Zgodzić się należy ze skarżącym, że w miejscu i czasie wskazanym w opisie zarzucanego mu czynu nie naruszył przepisów prawa o ruchu drogowym poprzez przechodzenie przez jezdnię w miejscu niedozwolonym, poprzez przechodzenie przez jezdnię, na której znajdowała się podwójna linia ciągła rozdzielająca pasy ruchu. Powyższy znak poziomy dotyczy ruchu pojazdów a nie pieszych. Obwiniony przechodząc przez jezdnię nie stwarzał żadnego zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu, jak również nie utrudniał ruchu pojazdów, bowiem w tym czasie nie odbywał się żaden ruch pojazdów, jezdnia była pusta, jak również nie odbywał się ruch na jezdniach przyległych do tej, którą obwiniony przekraczał. Obwiniony nie naruszył przepisu art.13 ust.2 Prawa o ruchu drogowym (jak to błędnie uznaje sąd I instancji), który stanowi, że przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych jest dozwolone, gdy odległość od przejścia przekracza 100 m. Jeżeli jednak skrzyżowanie nie znajduje się w odległości mniejszej niż 100 m od wyznaczonego przejścia, przechodzenie jest dozwolone również na tym skrzyżowaniu. Sąd I instancji uznał, iż miejsce, w którym obwiniony przeszedł nie stanowi skrzyżowania w myśl przepisów Prawa o ruchu drogowym (ustalenie to uznać należy za prawidłowe w świetle art.2 pkt 10 powyższej ustawy) i dlatego obwiniony nie mógł w tym miejscu jezdni przechodzić, naruszając tym samym przepis art.13 ust.2 cyt. ustawy . Stwierdzenie to w ocenie sądu odwoławczego na uwzględnienie nie zasługuje, bowiem jeżeli miejsce, w którym obwiniony przechodził przez jezdnię, nie jest skrzyżowaniem w rozumieniu przepisów Prawa o ruchu drogowym, to nie może być ono przedmiotem uregulowania ujętego w powyższym przepisie i tym samym obwiniony mógł w tym miejscu przez jezdnię przechodzić, bo nie dotyczyły go obostrzenia związane z przechodzeniem przez skrzyżowanie.”

Reasumując warto mieć na uwadze art 13 ust 3 PRD i pamiętać żeby nie  dać sobie wcisnąć mandatu za niezastosowanie się do reguł z ust 2 powyższego artykułu, co z pewnością jest nagminną praktyką stosowaną przez Policję. Brawa dla SO  w Bydgoszczy za szersze rozumowanie przepisów I nie przychylenie się do wyroku Sądu I instancji. Pamiętajmy żeby nie przebiegać przez torowiska, które są dzielnikiem dwóch jezdni. Nawet nie w kontekście łamania przepisów co naszego własnego bezpieczeństwa. Kierujmy się kulturą obowiązującą na drodze a z pewnością ilość wypadków z udziałem pieszych znacząco zmaleje. Warto przy tym znać swoje prawa i nie dać sobie wcisnąć mandatu przechodząc przez jezdnię przy zachowaniu należytej ostrożności.

W przypadku jednak, gdy jako piesi poczujecie się skrzywdzeni przez funkcjonariusza, uważając, że przechodziliście prawidłowo i z zachowaniem należytej ostrożności odmówcie przyjęcia mandatu i przyjdźcie do nas, lub przyjdźcie się zapytać, czy nie ma podstaw do uchylenia mandatu przyjętego

http://anuluj-mandat.pl/advice

Anuluj-Mandat.pl

Przydatne strony - kalkulatory, druki przelewu .....

Druk przelewu
Wystarczy mieć podłączoną drukarkę wpisać wszystkie dane w okienka i wydrukować
Gotowe można iść na pocztę zrobić opłatę lub dać kto musi nam wpłacić na nasze konto

Kalkulator pensji netto-brutto
wystarczy wpisać kwotę poniżej będzie informacja dla tej kwoty brutto i netto

.----------------------------------

Kalkulator odrabiamy do obliczeń szkolnych
Wpisujesz poziom (materiał z klasy), rodzaj zadania, wpisujesz dane i policzone

Kalkulator Potęgi i Pierwiastki 

Kalkulator oblicza potęgi i pierwiastki drugiego, trzeciego i n-tego stopnia. Na każdej stronie jest pokazany wykres i odpowiednie wzory

Kalkulator procentowy

procenty i procenty ułamkowe.

------------------------------------

Kalkulatory Biznesowe 

Płacowe, Inwestycyjne, Kredytowe, Prawno-podatkowe,

Kalkulator oszczędności

kalkulator oszczędzania.

-----------------------------------

Kalkulator Kalorii- Po treningu.

Obliczyć ilość spożytych kalorii uzupełniając listę posiłków i produktów.

Kalkulator BMI
Oblicz wskaźnik masy ciała.

Kalkulator treningowy biegowy

Pomaga dobrać parametry treningu

Kalkulator diabetyczny

Całkowitej przemiany materii (ważne przy cukrzycy i nie tylko)

---------------------------------

Kalkulator dni płodnych.

Pomoc dla przyszłych rodziców.

Kalkulator porodu

Oblicz termin porodu

Kalkulator spalania

kalkulator spalania paliwa po trasie i na 100 km.

Kalkulator dla dawców krwi

jak często i kiedy można oddać krew wyliczenia.

Zwolnienie z VAT w 2017 roku - kto może skorzystać?

Jakie warunki należy spełnić, aby skorzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT? 

Kto w 2017 roku ma do tego prawo? Zwolnienie z VAT - podstawowe informacje.

Zwolnienie z VAT - dla kogo?

Niektórzy przedsiębiorcy mają prawo do zwolnienia z VAT z całej swojej sprzedaży. Aby jednak móc z tego przywileju skorzystać, muszą spełnić warunek dotyczący wielkości obrotu.

Ważne! Od 1 stycznia 2017 roku limit zwolnienia podmiotowego z VAT został podwyższony do 200 000 zł w skali roku. W związku z tym uprawnionymi do skorzystania ze zwolnienia w 2017 są przedsiębiorcy, u których obrót ze sprzedaży opodatkowanej w 2016 roku nie przekroczył sumy 200 000 zł.

Ze zwolnienia z VAT podmiotowego mogą skorzystać także osoby, które dopiero rozpoczynają swoją przygodę z własnym biznesem. Podczas zakładania działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego zwolnieniu może podlegać sprzedaż opodatkowana, o ile jej przewidywana wartość nie przekroczy określonego limitu. W tym przypadku kwotę limitu oblicza się proporcjonalnie w stosunku do okresu prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak obliczyć kwotę limitu - działalność rozpoczęta w trakcie roku

Aby wyliczyć proporcjonalną kwotę limitu uprawniającą do skorzystania zezwolnienia z VAT dla przedsiębiorcy, który w trakcie roku rozpoczyna działalność gospodarczą, należy skorzystać ze wzoru:

200 000 zł × LD/365

LD - oznacza liczbę dni prowadzenia działalności, jaka pozostała do końca roku

Zwolnienie z VAT - dodatkowe warunki

Limit obrotów nie jest jednak jedyną rzeczą, która warunkuje możliwość skorzystania ze zwolnienia podmiotowego VAT. Istnieją bowiem podatnicy, którzy na mocy ustawy są z góry pozbawieni prawa do zwolnienia. Należą do nich podatnicy dokonujący sprzedaży:

• wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
• towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym (z wyjątkiem energii elektrycznej, wyrobów tytoniowych oraz samochodów osobowych, innych niż nowe środki transportu, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji),
• terenów budowlanych,
• budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a) i b),
• nowych środków transportu,
• usług prawniczych,
• usług w zakresie doradztwa (z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego),
• usług jubilerskich.

Powrót do zwolnienia podmiotowego z VAT

Podatnik, który wcześniej utracił bądź dobrowolnie zrezygnował z prawa do zwolnienia podmiotowego VAT ma możliwość jego ponownego wykorzystania. Poza spełnieniem wcześniej wymienionych warunków dodatkowo musi minąć przynajmniej rok, licząc od końca roku, w którym podatnik utracił prawo do zwolnienia.